Κοτόπουλο κοκκινιστό με χυλοπίτες

Είναι ένα φαγητό που σε άλλους θυμίζει παιδικά χρόνια και σε άλλους χειμερινές εκδρομές σε χωριά της πελοπονήσου. Πριν λίγους μήνες το μαγείρεψα για πρώτη φορά και έκτοτε τιμά συχνά το τραπέζι μας. Μπορούμε να το συνοδεύουμε με χυλοπίτες, λαζάνια ή ακόμα και με χειροποίητα δικά μας ζυμαρικά -Δεσμεύομαι πως στο μέλλον θα αφιερώσω ένα ποστ στον τρόπο παρασκευής τους.

Στο εμπόριο υπάρχουν διάφορα είδη ζυμαρικών που θυμίζουν χωριό. Πολύ καλή επιλογή είναι αυτό το ζυμαρικό. Και φυσικά η συνοδεία της τριμμένης ξερής μυζήθρας.

Δεν ξεχνάμε να έχουμε σαλάτα στο τραπεζι.

Της βασικής συνταγής θα ακολουθήσει και η πιο ελαφριά εκδοχή, την οποία έχω δοκιμάσει και είναι μια καλή τρίπλα. Το φαγητό αυτό είναι βασισμένο σε συνταγή που διάβασα στο Γαστρονόμο του Οκτώβρη του 2010

Πάμε στη συνταγή.

Κοτόπουλο κοκκινιστό

Υλικά:

• 1 κοτόπουλο τεμαχισμένο, ή ό,τι κομμάτια προτιμάμε
• 3 μέτρια ξερά κρεμμύδια
• 1 σκελίδα σκόρδου ή καθόλου σκόρδο
• 1,5 κουτάκι ψιλοκομμένης ντομάτας
• Ζωμός κοτόπουλου ή ένα κύβος ζωμού κοτόπουλου
• 3 φύλλα δάφνης
• 1 ξυλάκι κανέλλα
• 10 κόκκους μπαχάρι
• 5-7 κόκκους πιπέρι
• 1,5 ποτηράκι ξηρό κόκκινο κρασί
• Λίγο ελαιόλαδο
• Αλάτι – πιπέρι - ζάχαρη

Σκεύος:

Χαμηλή και φαρδιά κατσαρόλα ή μεγάλο βαθύ τηγάνι με καπάκι


Εκτέλεση:


Πλένουμε και σκουπίζουμε με χαρτί κουζίνας τα μέρη του κοτόπουλου. Τους ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι και τα αφήνουμε για περίπου 30 λεπτά στο ψυγείο.

Έχουμε όλα τα υλικά έτοιμα προς χρήση από πριν γιατί θα χρειαστεί να είμαστε συνεχώς πάνω από το φαγητό.

Ρίχνουμε ελαιόλαδο ίσα να καλύψει τον πάτο του σκεύους. Μόλις ζεσταθεί τοποθετούμε ένα-ένα τα κομμάτια του κοτόπουλου. Τα στρώνουμε στην επιφάνεια του σκεύους και δε τα στοιβάζουμε. Χρησιμοποιώντας μία τσιμπίδα (για να μη διαλυθούν) τα γυρίζουμε ώστε να ροδίσουν απ’ όλες τις πλευρές. Ακόμα και στα πλαϊνά μέρη του κρέατος. Όταν το δέρμα ροδίσει καλά, ξεκολλάει από τον πυθμένα του σκεύους. Είναι σημαντικό να ροδίσει το δέρμα και να γίνει τραγανό, γιατί έτσι φεύγει το λίπος και δεν υπάρχει η αίσθηση της «λιπαρής πέτσας».

Μόλις τελειώσουμε με τη διαδικασία του ροδίσματος, τοποθετούμε το κοτόπουλο σε μία πιατέλα. Πετάμε το λάδι-λίπος από το σκεύος και σκουπίζουμε με χαρτί κουζίνας.

Τοποθετούμε το σκεύος στη φωτιά με καινούριο ελαιόλαδο. Ίσα να καλύψει την επιφάνεια του πυθμένα. Ρίχνουμε το κρεμμύδι, το ποίο έχουμε ψιλοκόψει -και όχι λιώσει στο μούλτι. Μαζί με το κρεμμύδι ρίχνουμε και μισό κουταλάκι του γλυκού αλάτι -βοηθάει το κρεμμύδι να βγάλει τα υγρά του και να μαραθεί χωρίς να μαυρίσει. Προσθέτουμε σπασμένο στα δύο το ξυλάκι της κανέλλας, τα φύλλα της δάφνης, το μπαχάρι και τους κόκκους πιπεριού . Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μπουν σε αυτό το σημείο τα μπαχαρικά, γιατί βγάζουν το μέγιστο των αρωμάτων τους στο σοτάρισμα. 
Σοτάρουμε ανακατεύοντας για 4-5 λεπτά και μόλις το κρεμμύδι γυαλίσει προσθέτουμε το σκόρδο και τα ροδισμένα κομματάκια του κοτόπουλου μαζί με το ζουμάκι τους από την πιατέλα. Τα στρώνουμε στην επιφάνεια του πυθμένα με το δέρμα προς τα πάνω. Αφήνουμε για ένα λεπτό τα υλικά να ζεσταθούν χωρίς να ανακατέψουμε. Κατόπιν σβήνουμε με το κρασί και περιμένουμε 2-3 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε την ντομάτα και μισό κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη. Η ζάχαρη εξισορροπεί την οξύτητα της ντομάτας. Κουνάμε την κατσαρόλα για να πάει παντού η ντομάτα. Προσθέτουμε το ζωμό κότας ή το διαλυμένο σε ζεστό νερό κύβο. Καλό τα ήταν να προσθέσουμε τόσο ζεστό νερό, όσο χρειάζεται για να καλυφθεί σχεδόν όλο το κοτόπουλο. Κουνάμε την κατσαρόλα, αποφεύγοντας το ανακάτεμα για να μην «τραυματίσουμε» το κρέας. 
Μόλις το φαγητό αρχίζει να κοχλάζει, χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μισό. Βάζουμε το καπάκι, κλείνοντας καλά. 
Ο ατμός πρέπει να εγκλωβίζεται μέσα στο σκεύος για να μας βοηθάει στο νόστιμο μαγείρεμα. Το νεράκι δε σώνεται και δε χρειάζεται να συμπληρώσουμε. Τα ακάλυπτα μέρη του φαγητού μαγειρεύονται και ροδίζουν περισσότερο. Ενώ μαγειρεύουμε,τσεκάρουμε το φαγητό μήπως και κολλήσει.

Τα κομμάτια στήθους, που μαγειρεύονται πιο γρήγορα, μετά από 20-25 λεπτά τα κοιτάζουμε ανασηκώνοντας το δέρμα. Τρυπάμε προσεκτικά τη σάρκα. Αν έχει ασπρίσει και δεν έχει κόκκινα σημεία, βγάζουμε το στήθος σε μία πιατέλα. Το μπούτι χρειάζεται περισσότερη ώρα. Συνήθως 10-15 λεπτά παραπάνω και είναι έτοιμο όταν το κρέας έχει αρχίσει να ξεκολλάει από το «ποδαράκι» και μαζεύεται προς τα πάνω, αφήνοντας ακάλυπτο το κάτω μέρος του κόκκαλου. Ο χρόνος μαγειρέματος ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος του κοτόπουλου.

Βάζουμε τα κομμάτια σε μία πιατέλα και τα «κρύβουμε» στο φούρνο μας ή όπου αλλού θέλουμε για να διατηρηθούν ζεστά.

Αφαιρούμε από τη σάλτσα τα μπαχαρικά. Μπορούμε το πιπεράκι και το μπαχάρι να τα αφήσουμε.

Ετοιμάζουμε τη σάλτσα για το βράσιμο των ζυμαρικών, προσαρμόζοντας την πυκνότητά της στον τρόπο βρασίματος αυτών. Μπορεί να χρειαστεί να προσθέσουμε νεράκι ή να δυναμώσουμε τη φωτιά για να εξατμιστεί ένα μέρος του.

Βράζουμε το ζυμαρικό ανάλογα με τον τρόπο βρασίματός του. Καλό θα ήταν να περισσέψει και λίγο ζουμάκι. Βάζουμε πίσω στο σκεύος το κοτόπουλο με ό,τι υγρό έχει η πιατέλα.

Όταν βάλουμε το φαγητό στο πιάτο μπορούμε να ρίξουμε λίγο τριμμένο θυμάρι. Επιβάλλεται, όμως, η τριμμένη ξέρη μυζήθρα!

Καλή Όρεξη

______ εϊз _____ εϊз _______ εϊз ______ εϊз ________

✄ ✄ ✄ Η φωνή της συνείδησης ✄ ✄ ✄

Μπορούμε να ροδίσουμε το κοτόπουλο σε αντικολλητικό σκεύος χωρίς να χρησιμοποιήσουμε λάδι. Απλά πρέπει να έχουμε το νου μας να μην καεί. Επίσης μπορούμε να ροδίσουμε και κοτόπουλο χωρίς δέρμα. Είναι κάπως πιο δύσκολο, αλλά αν προσέξουμε δε θα κολλήσει και δε θα καεί.

Το κρεμμύδι, μπορούμε να το «σοτάρουμε» σε νερό. Όσο ανέφικτο και αν ακούγεται. Σε λίγο νεράκι μέχρι να εξατμιστεί, ανακατεύοντας συνεχώς. Και μετά συνεχίζουμε τη συνταγή, όπως στην αυθεντική εκδοχή της.

Καλό θα ήταν να προτιμήσουμε ζυμαρικά ολικής άλεσης ή πιο αγνά γενικότερα.

Όλα τα φαγητά μπορούν να μαγειρευτούν με εναλλακτικούς και πιο υγιεινούς τρόπους. Τα βαριά φαγητά με το πολύ λάδι τα έφτιαχναν σε άλλες εποχές που οι ανάγκες ήταν άλλες, που ο τρόπος ζωής ήταν διαφορετικός. Μη μας ξεγελά η αγνότητα του ελαιόλαδου. Είναι υγιεινό αλλά δεν υπάρχει λόγος να το καταναλώνουμε έξω από τα μέτρα. Η παχυσαρκία κάνει πάρτυ στη χώρα μας. ㋡


Κοτόπουλο κοκκινιστό στην κατραρόλα

Εισαγωγή.

Έμαθα να μαγειρεύω χωρίς να μαγειρεύω. Απλά παρακολουθώντας τη μαμά στο σπίτι. Το παράπονο του πατέρα ήταν πάντα πως εμείς τα κορίτσια δε βοηθούσαμε χωρίς να μας το ζητήσουν στις δουλειές του σπιτιού. Η γνώμη η δική μου, ακόμα και σήμερα, είναι πως τα κορίτσια πρέπει να παίζουν και όχι να βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού.

Κοιτώντας τη μαμά, που είχε να φροντίσει έναν ολόκληρο λόχο, έμαθα πολλά πράγματα που μπήκαν σε εφαρμογή μόνο όταν μεγάλωσα. Και εδώ έρχεται το «είναι όπως μάθεις». Για νοικοκυριό και μανία με την τελειότητα δε μιλώ, γιατί παρόλο που τα βάζω σε μια σειρά, δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα μου -αφού δεν έχω παιδιά. Και πολύ συχνά τα παπούτσια μου είναι στο σαλόνι και το κρεβάτι μου άστρωτο. Αυτά είναι πρακτικά πράγματα που μεταβάλλονται ανάλογα με τις ανάγκες. Δε θα άφηνα το παιδί μου ποτέ χωρίς αερισμένα σκεπάσματα, καθαρά ρούχα, στρωμένο κρεβάτι, καθαρή πετσέτα κτλ.

Αλλά η κουζίνα.. μμμ η κουζίνα είναι κάτι άλλο! Η κουζίνα είναι τα βαζάκια με τα μπαχαρικά στη σειρά, το μικρό καλαθάκι με τα ψιλά τζερτζελάκια , το συρτάρι με το αλεύρι και τις βανίλιες και τα μπισκότα και την τρούφα και τα χαρτάκια για τα κεκάκια και.. και.. και ό,τι άλλο έχεις «καβάτζα» για να φτιάξεις ένα γλυκό άμα χρειαστεί. Το ψυγείο με τα αυγά, τις πιπεριές, τη ντομάτα, τη φέτα και στην κατάψυξη λίγο κοτόπουλο, φασολάκια, αρακά, φυλαγμένα μυρωδικά και ίσως χυμό ντομάτας. Στο ντουλάπι παξιμάδια, ελιές, ρύζι, μακαρόνια, τραχανά και τόσα άλλα.. στον πάγκο πάντα κρεμμύδια, σκόρδα, πατάτες.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο «είναι όπως μάθεις». Γιατί ποτέ δεν έχω πει «ας πάρουμε κάτι απ’ έξω». Γιατί ποτέ δεν έχω πάει στις φίλες μου αγοραστό γλυκό. Γιατί, έτσι απλά μπήκε στη ζωή μου η μαγειρική. Μπήκε σαν κάτι δεδομένο, όπως το πλύσιμο τον δοντιών. Έτσι, λοιπόν, έμαθα. Μέλι από τον παραγωγό και λάδι για όλη τη χρονιά στο ντουλάπι. Πορτοκαλάδα κάθε πρωί. Πίτσα από τα χέρια της μαμάς. Διακοπές στο κάμπινγκ με το μικρό κουζινάκι μαζί. Και ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου γι’ αυτό. Γιατί με έμαθαν να είμαι απλός άνθρωπος.

Θα χρειαζόμουν πολύ χώρο σε αυτό το μπλογκ αν άρχιζα τώρα να μιλώ για την απλότητα και το μεγαλείο αυτής. Οπότε αρκούμαι στα παραπάνω και κλείνω όπως άρχισα αυτό το ποστ..

Έτσι έμαθα να μαγειρεύω, μόνο βλέποντας.